Na mijn tijd van 3:59:32 in de Marathon van Brussel vorige week, was ik naar de Marathon van Eindhoven getrokken met als doel te finishen in minder dan 3u56, maar ‘t is anders afgelopen.

Al tijdens de eerste kilometers voelde ik me niet in mijn sas: ik raakte niet in het goede ritme, en moest de mannen met de oranje ballonnen (de tempomakers voor een tijd van 4uur) laten gaan. Vanaf km 10 begon het beter te lopen: de zon kwam er door, en ik ook. Maar ik wilde de opgelopen achterstand te snel goed maken, en werd overmoedig. Kilometers lang liep ik in het kielzog van twee sympathieke Nederlanders aan een iets te snel tempo. Aan km 30 kwamen we door in 2:47! Ik besloot wijselijk om hen te laten gaan en mijn eigen tempo te zoeken, maar het kwaad was geschied: vanaf km 35 kwam stilaan het verval. De laatste 2 kilometers waren er te veel aan. Ik begon te zwalpen en heb puur op karakter de finish gehaald. 4:00:09 was het verdikt. Da’s de harde wet van de marathon: elk foutje onderweg wordt cash betaald aan de finish! Maar dat maakt meteen ook de charme uit van een marathon: het is elke keer opnieuw je grenzen aftasten, niet enkel fysiek maar ook mentaal. En nooit opgeven, wat er ook gebeurt. En daarmee zit voor mij het loopseizoen er op. Na een winterstop van enkele weken vind ik in 2016 wel een nieuwe uitdaging waarvoor ik me kan opladen!

Guido Van Gent